“…A vida siempre se renueva quan enxendra una cheneración nueva de soniadors y amadors. Hombres y mullers portadors de suenyos”. Son versos d’a poetisa nicaragüense Gioconda Belli que citoron en a presentación de Ganemos Zaragoza, en un local a rebutir de personas y de bella cosa dificil de calibrar que ye a emoción y bella cosa asinas como un esprito común disposau a treballar y cambiar.
De todas trazas, tampoco no aconseguimos nunca que calibren con chusticia as personas implicadas en afers como istes. As zifras mas amanadas sentidas y leitas en os meyos charran de 400, os agorers lo deixan en 300. Pero yo sé contar y sé que a capacidat d’o reciento publico usau ye de 500 personas de piet, y que i heba chent en os corredors, en a carrera, en as puertas laterals y amuntonada en as cantonadas. Y que si ixo se suma da un numero diferent. Pero ixo rai, importa a emoción inmedida y compartida.
Y importa que astí yera a Zaragoza rebelde saludada en o poema de Daniel Rabanaque en voz d’as actrices Amor Pérez Bea y Pilar Gascón, y a Zaragoza que empecipia a rebelar-se. Conoixiemos a Fuella de Ruta, os plans, as calendatas y os procesos en boca d’os quatro portavoces. Y recordamos d’an venimos y de qué y qui somos hereders. Pero ixo puetz leyer-lo (mas u menos) en as cronicas escritas y filmadas en os meyos. Y puetz veyer-lo aquí.
O que yo quiero contar ye ixa valor inmedible d’a emoción y o compromiso, o vuelo recientment alzau ta ganar y gubernar obedeixendo (a la ciudadanía) y desobedeixendo (a os poders de siempre).
Y quiero contar como o escenario s’implió d’a mesma enerchía que sobreixeba la sala. Y como nos retrobamos u nos conoixiemos. Y como as cantas nos acompanyoron. Y como Mariaconfussion, y Fletes y Rodrigo, aportoron a suya mosica, un modo de “ofrir o suyo corazón“ a o ritmo d’a “grandola vilamorena“ ta conchurar”a ratonera“aportando “Savia nueva“ antes de cantar o”Himno a la Libertat“.
Tot ixo nos cantoron y nos cantamos. Y diemos a cara qui ya somos Ganemos Zaragoza. Somos estudiants d’a publica, arquitectos, autobuseros, vecinas, ecolochistas, treballadoras socials, advogaus, mayestras, feministas, liders vecinals, cooperativistas d’a enerchía limpia, personas xordas, güelas y mais, sindicalistas, miembros d‘as mareas, chent que dedica parte d’o suyo tiempo a evitar o desafucio d’a resta en una ciudat con milars de casas vacías y vicos pantasma, librers, comerciants, incheniers, aturaus, aturadas, actrices, treballadors d’a comunicación y treballadors en luitas por o suyo emplego. O 99%. A chent.
Cómo yeran ixas parolas sobre a chent que se dicioron en o scenario, o final d’as Uvas d’a Ira, a peli de Jhon Ford sobre a novela de Jhon Steimbeck? Ah sí: “Nos han fotiu masiaus trucos pero continamos caminando porque cada vez somos mas fuertes, y siempre saldremos entabant porque somos… a chent“. Ixe ye o poder d’iste prochecto.
De rapiconté siento a urchencia de pasar ta l’acción, de construir yo tamién. De tornar t‘o compromiso por lo común, d’empecipiar por primer vez u de continar porque ya lo yera. Si guardamos a memoria, os mentirosos d’oficio tienen menos oportunidatz. Si nos paralizamos por a coacción, a rutina, o espanto u a desesperanza, les ne metemos facil a os duenyos d’as cosetas. No pienso deixar una ciudat asinas a os míos fillos, a las mías nietas y a o mío bisnieto. As cosetas empecipian a cambiar en a ciudat. Somos u no somos? Se puede u no se puede? Sí, se puede, sisepuede, sisepuede, sisepuede. Tot isto sintié y diciemos ahiere. Y lo mas important, lo sentimos.
Yo i voi. Yo ya i soi. Yo ya i yera.
Y tu? Bien. Pues nos veyemos treballando dende hue mesmo ta prener en as nuestras mans os nuestros afers.